Det dominerande bøyingsmønsteret for hankjønnsorda blir vist nedafor. Ein del ord i denne gruppa endar på -e i oppslagsforma (hage), mens andre ikkje gjer det (arm, båt). Vi har difor plassert e-en i ein parentes.

Det vil seie at arm, båt og hage blir bøygde slik:

	arm	armen	armer	armene
	båt	båt’n	båter	båt’ne
	hage	hagen	hager	hagene

På grunn av at endinga -en i båten står etter t, blir ordet i bestemt form eintal uttalt båt’n, jf. Lydmønster. Det same ser vi i båt’ne.

Avvikande bøying frå dette i hankjønn finn ein i:

fot

fot’n

føtter

føtt’ne/føtt’na

Ein del ord som endar på dei trykklette stavingane -er eller -el, følgjer det dominerande bøyingsmønstret, men dei får samandraging i fleirtal:

	hammer	hammeren	hamrer	hamrene
	spiker	spikeren	spikrer	spikrene
	nåiel	nåiel’n	nåiler	nåil’ne	'nøkkel'

Dei fleste hokjønnsorda har dette bøyingsmønstret:

2.

-(e)

-a

-er

-ene

Ein del hokjønnsord endar på -e i oppslagsforma (dame), mens andre ikkje gjer det (elv, ærri). Vi har difor plassert e-en i ein parentes.

Dermed får orda elv, ærri og dame slik bøying:

	elv	elva	elver	elvene
	ærri	ærria	ærrier	ærriene
	dame	dama	damer	damene

Desse orda har avvikande bøying frå hovudmønstret i hokjønn:

	bok	boka	bøker	bøkene
	natt	natta	netter	nett’ne
	datter	datra	døtre	døtrene

Inkjekjønnsorda har dette bøyingsmønstret:

3.

-(e)

-e

-(e)

-ene/-a

Ein del inkjekjønnsord endar på -e i oppslagsforma (eple, øre), mens andre ikkje gjer det (hus). Vi har difor plassert e-en i ein parentes.

Orda hus, eple og øre får dermed denne bøyinga:

	hus	huse	hus	hus’ne/husa
	eple	eple	eple	epl’ne
	øre	øre	øre	ørene