Tekst 1: Klikk her og høyr på opptak 1 frå Hornindal.

De så e litt spęsięlt me å bruke de så ęg ha samla sjøl, de e atte då ha ęg historia ront. De e'e bęrre ain såg, męnn ęg vait litt mair åmm korr hann ha vȯre brukte, å de knyte seg spęsięlle hęndiga ęlle stada ęlle persona te akkurat dęnn såen, å de kann ęg då fårmidle vidare te ogane, alt ętte kor gamle dai e. Nårr de jęlde dai ęlste ogane, då e vi hęlst haime me męg å øve, ęlle me andre så kann lęre dai såga hęr i Hånndala. Å då går de mair på å arrasjere såga, altså syge flaire stęmme, laike sęg me dęsse hęr męlodiane å tękstane, å de går på å lęre gamle ømaistarsåga, å sjęmtevise å salma å slekt så ha våre brukt hęr i Hånndala.

Tekst 2: Klikk her og høyr på opptak 2 frå Hornindal.

- Ka de betyr fårr bygda då? Ękornes?
- Ai lita bygd så Hånndalen me tållhundre innbyara så, å vi e nęsten hundre så jobba på Ękornes, så e jo de hailt sikkert att Ękornes e jørnestainsbedrift. De e'e tvil omm, så både samarbaid me kommuna å sånn, å så, så trur eg de att de betyr utrule mye.
- Du sa i sta att de va måge oge.
- Ja.
- E de alså fålk hęrifrå?
- Ja, mye. Męnn samtidi så, så e de jo fålk både frå Hęllesylt å Stryn å Aid å teflytara både frå Ørsta å Fagernes å åver alt. Altså, dai em, fårr att de, hęr e'e, de blir, de ha'e vȯre nukk arbaidsøara i fårrhål te de vi, behove så ha vȯre no i de siste.
- Nettop. Męnn kor e dai så e like gamle så deg, e de måge ta dai så jobba hęr?
- Allså, viss ain plussa på ain tre fire år i bęe, bęgge vega då, så e de faktisk ain go del ja.
- Ja, hęnn blir de av dai andre då?
- Nai, dai, hęr e masse ogdåma i bygda no.
- De e de ja.
- De synst eg. Allså, mye å mye, allså, ain go del. Męnn ondeskȯt ta kvinnfȯlk.
- Ja, akkorat.

Tekst 3:

Dę hȯgg ie alt so hęld i skafte.
To airara møttęst enn gåg i ai gȯte; dar va nȯke mødęleg å kȯme førbi kvęrandre mę lȯsså. ”air utu veja fyre męg!” ropte dęnn aine å va mye te ma. ”air utu veja sjøl!” ropte hinn; hann åg vilde vęre kar. Dęnn fyste lęt omm atte hann aure ie utu veja. ”Ja, ie tręg ęg omm å jęre dę,” męnte hinn.
So sto dai å møtte kvęrandre ai go stond. ”Hair no,” sa ęndeleg dann aine, ”ka ęg ve saie dęg; ęg spøre dęg før siste gåg: ve du aire utu veja, ęlde ve du ie? Saie du nai, so tęk ęg baint å jęre mę dęg so ęg jore mę hånå ęg tręfte i sta; hann hęlde vilde e aire utu veja føre męg.” Då tok hinn å aure te sidęs, so mye dai slapp førbi kvęrandre. Męn so vilde ann vete, ka hann hadde jort mę hånå ann tręfte i sta. ”Jau, dę jekk so te dę, att når hann slett ie vilde vike, so aure ęg utu veja føre hånå.” (Etter Søreide 1930).