Informasjon om lydskriftsystemet.

Dialekten her har dei vanlege nordvestlandske og nordfjordske draga, dvs. at

• infinitivar endar på -e :
  

  å kaste,

  å leve



• svake hokjønnsord endar på -e i ubestemt form eintal :
  

  ei vise,

  ei jente



• det er ikkje forskjell i bøyinga av svake og sterke hokjønnsord i bestemt form eintal (og heller ikkje i fleirtalsformene) :
  

  	vise	visa	vise	visęe
  	bygd	bygda	bygde	bygdęe



• i den eldre dialekten er det vanleg med palatale lydar (dvs. lydar med j-klang) :
  

  ma,

  kae

  ’mann, kalle’



• det personlege pronomenet i 3. person hokjønn er honn


• i den eldre dialekten blei det brukt dativ. Det heiter for eksempel ha står bortpå låva ’han står bortpå låven’, men: gå ut på låvę ’gå ut på låven’.


• dei personlege pronomena i første person er ęg i eintal og vi i fleirtal


• dialekten har etterleddstrykk, dvs. ein uttale der hovudtrykket ligg på det andre (eller siste) leddet i samansette ord. Det er vanleg særleg i uttalen av stadnamn: Josteˊdalęn, Bøverˊdalęn. Slik uttale kan òg høyrast i andre samansetjingar: norfjorˊmåle, kviˊfȯlå.


• d–ar som kjem etter ein vokal, blir uttalte: tid, råd. Dette gjeld også der nynorsk skriftmål ikkje har dei lenger: lid, tred, saud. Dessutan blir d uttalt i ord med kombinasjonane ld og nd: kalde, land.


• grunnforma av adjektiv, notid av sterke verb og verba i telje–klassen endar på ein trykklett e (innskotsvokal): e store ma, ęg ęme no, honn tęle saudęe.