Det dominerande bøyingsmønstret for hankjønnsorda blir vist nedafor. Ein del ord i denne gruppa endar på -e i oppslagsforma (dråpe), mens andre ikkje gjer det (skog). Me har difor plassert e-en i ein parentes.

Det vil seia at skog og dråpe blir bøygde slik:

	skog	skojen	skogar	skogane
	dråpe	dråpen	dråpar	dråpane

Ei gruppe hankjønnsord har e i fleirtalsendingane:

2.

-

-en

-er

-ena

Slik går m.a. sau og bękk, altså på denne måten:

	sau	sauen	sauer	sauena
	bękk	bęen	bęer	bęena

Avvikande bøying frå dette i hankjønn finn ein f.eks. i:

fot

fotʼn

føter

føttʼnę

På grunn av at endinga -en i foten står etter -t, blir ordet i bestemt form eintal uttalt fotʼn, jf. Lydmønster. Det same ser me i føttʼnę.

Ein del ord som endar på den trykklette stavinga -ar, følgjer første bøyingsmønstret, men dei får samandraging i fleirtal:

	hammar	hammarʼn	hamrar	hamrane
	sùmmar	sùmmarʼn	sùmrar	sùmrane

Dei fleste sterke hokjønnsorda har dette bøyingsmønstret:

3.

-

-ę

-er

-ena

Dermed får orda pil og sak slik bøying:

	pil	pilę	piler	pilʼna
	sak	saę	saer	saena

Dei svake hokjønnsorda blir bøygde slik:

4.	-a	-o	-er	-ena
	vågga	våggo	vågger	våggena
	veka	veko	veker	vekena

Svært mange hokjønnsord følgjer eit anna mønster, som har vokalen a i fleirtal:

5.

-

-ę

-ar

-ane

Slik bøying har f.eks. ęlv og sęg:

	ęlv	ęlvę	ęlvar	ęlvane	’elv’
	sęg	sęnję	sęnjar	sęnjane	’seng’

Desse orda har avvikande bøying frå dei to hovudmønstra i hokjønn:

	bok	boę	bøker	bøkena
	nått	nåttę	nętter	nęttʼna	’natt’
	dotter	dåtterę	døtter	døttʼna

6.

-(e)

-e

-(e)

-ę

Orda hus, ęgg, ęple og snøre får dermed denne bøyinga:

	hus	huse	hus	husę
	ęgg	ęe	ęgg	ęę
	ęple	ęple	ęple	ęplę
	snøre	snøre	snøre	snørę

Dette er det dominerande bøyingsmønstret for inkjekjønnsorda. Ein del ord i denne gruppa endar på -e i oppslagsforma (ęple, snøre), mens andre ikkje gjer det (hus, ęgg). Me har difor plassert e-en i ein parentes.

Somme ord får ei spesiell bøying:

7.	-a	-a	-er	-ena
	auga	auga	auger	augena
	åira	åira	åirer	åirʼna	'øyre'