ainryelę (adverb) ’truverdig, trufast’: Gutʼn svara pręstʼn so ainryelę so da skù ha kåmę or bęrję.
atthùg (substantiv, hankjønn) ’uro av at ein legg eitkvart på seg’: Du fęr vakna sjølę, ęg ve ę lia mę nùkån atthùg f dęg.
brynt (adverb) ’sikkert, visst’: Hann låvdę so brynt å sęa ny ruta i vindauga, męnn ęg ha ię sett nùkę te ann endao.
draspa (verb) ’slå’: Ęg draspa te ann, ęg.
glåssa (verb) ’klårna, skina opp etter uver’: Hann glåssar ùpp no.
hause (substantiv, hankjønn) ’villstyring’: Klåkkaręn haddę nåkre hausar pao skulʼn.
hùgabur (substantiv, hankjønn) ’lengt’: Da va ię so me hùgabur i bådnę att dai kåmm haim te fåreldra mę jolę.
jaoma (verb) ’tøva, snakka om ingenting’: Ho sat dar å jaoma.
anka (verb) ’masa, kjefta’: Jamt jęngę du å ankar.
larra (verb) ’gå seint’: Hann larra i vęg.
linka (verb) ’fjasa, vasa’: Tausʼnę linka bùrt tię.
pylęn (adjektiv) ’furten’: Sånʼn vatt so pylęn naor faręn tala te hann.
rsjelę (adjektiv) ’fælt’: Da va rsjelę te sjao.
smiręn (adjektiv) ’søt’: Hann ę nùkę smiręn, dann sideręn.
tetrøvę (adjektiv) ’lett å triva til, om noko som er for handa’: Da va so tetrøvę.
tistra (substantiv, hokjønn) ’kvikk og triveleg kvinne’: Ho ę so me te tistra.