Det dominerande bøyingsmønstret for hankjønnsorda blir vist nedafor. Ein del ord i denne gruppa endar på -ę i oppslagsforma (låvę), mens andre ikkje gjer det (arm). Me har difor plassert ę-en i ein parentes.

Det vil seia at arm og låvę blir bøygde slik:

	arm	armęn	arma	armanę
	låvę	låvęn	låva	låvanę

Ei gruppe hankjønnsord har ę i fleirtalsendingane:

2.

-

-ęn

-ę

-ęna

Slik går m.a. sau og gåg ’gang’, altså på denne måten:

	sau	sauęn	sauę	sauęna
	gåg	gånęn	gånę	gånęna

Avvikande bøying frå dette i hankjønn finn ein f.eks. i:

fot

fotʼn

føtę

føttʼnå/føtʼnå

På grunn av at endinga -ęn i fotęn står etter -t, blir ordet i bestemt form eintal uttalt fotʼn, jf. Lydmønster. Det same ser me i føttʼnå/føtʼnå.

Ein del ord som endar på den trykklette stavinga -ar, følgjer første bøyingsmønstret, men dei får samandraging i fleirtal:

	hammar	hammarʼn	hamra	hamranę
	spikar	spikarʼn	spikra	spikranę

Dei fleste sterke hokjønnsorda har dette bøyingsmønstret:

3.

-

-ę

-ę

-ęna

Dermed får orda mark og skål slik bøying:

	mark	marę	marę	maręna
	skål	skålę	skålę	skålʼna

Dei svake hokjønnsorda har slik bøying:

4.	-a	-å	-ę	-ęna
	jęnta	jęntå	jęntę	jęntʼna
	kaka	kakå	kakę	kakęna

Svært mange hokjønnsord følgjer eit anna mønster, som har vokalen a i fleirtal:

5.

-

-ę

-a

-anę

Slik bøying har f.eks. gran og erig ’kjerring’:

	gran	granę	grana	grananę
	erig	erinę	eriga	eriganę

Desse orda har avvikande bøying frå dei to hovudmønstra i hokjønn:

	bok	boę	bøkę	bøkęna
	natt	nattę	nęttę	nęttʼna
	dåttę	dåttęrę	døttę/døtre	døttʼna/døtręna		’dotter’

6.

-(ę)

-ę

-(ę)

-ę

Dette er det dominerande bøyingsmønstret for inkjekjønnsorda. Ein del ord i denne gruppa endar på -ę i oppslagsforma (ęplę, męrę), mens andre ikkje gjer det (land, år). Me har difor plassert e-en i ein parentes.

	land	landę	land	landę
	år	årę	år	årę
	ęplę	ęplę	ęplę	ęplę
	męrę	męrę	męrę	męrę	'merke'

Ei gruppe inkjekjønnsord blir bøygde slik:

7.	-a	-a	-ę	-ęna
	auga	auga	augę	augęna
	jęrta	jęrta	jęrtę	jęrtʼna	'hjarta'