Adjektiva har me hovudsakleg to typar av: 1) dei som endar på –en i oppslagsforma, og 2) dei som ikkje gjer det. Adjektiva får bøying i samsvar med substantivet dei står til, og dermed får dei slike bøyingar:

1)

ein rȯt’n båt

ei rȯtę grein

eit rȯte snøre

rȯtne greine

På grunn av at endinga –en i rȯten står etter t, blir ordet uttalt rȯt’n, jf. Lydmønster

2)

ein stor mann

ei stor ęri

eit stort hus

store hus

Dialekt B: Sør i Fana kan me finna innskotsvokal i denne forma (hankjønn og hokjønn eintal):

ein store mann

ei store ęri

eit stort hus

store hus

Dermed er bøyingsmønstera slik:

1)	– en	–ę	–e	–ne
2)	–	–	–t	–e
2B)	–e	–e	–t	–e

Dersom substantivet står i bestemt form, har adjektivet endinga –(n)e i hankjønn og –(n)a i hokjønn og inkjekjønn:

1)	denn rȯtne båt’n	denn rȯtna greinę	de rȯtna snøre	dei rȯtne båtane
2)	denn store mann’n	denn stora ęrię	de stora huse	dei store husę

Dermed er bøyingsmønstera slik:

1)	–ne	–na	–na	–ne
2)	–e	–a	–a	–e