Vokalane i dialekten er dei vanlege a, e, i, o, u, y, ø, å, ai, åi og au. Dessutan har ein “tilleggsvokalen”:

ę, som blir uttalt som ein open e.

Konsonantane er dei vanlege me kjenner frå skriftmålet: b, d, f, g, h, j, k, l, m, n, p, r, s, t, v. Dessutan har dialekten desse “tilleggskonsonantane”:

, , som er to lydar med j-klang. Dei blir uttalte med å pressa fremre delen av tunga mot ganen litt lenger fram enn der ein uttaler k og g, og så opna for lufta med ein liten “eksplosjon”. I fagspråket kallar me desse lydane for affrikatar. Dei svarar ofte til skrivemåten kj og gj i nynorsk: tena, bya 'tenkja, byggja'. Men desse to lydane vekslar også ofte med k og g i bøyinga av ord, og det blir kommentert under substantiv.

, som ofte svarar til skrivemåten ng. Han blir uttalt med å pressa bakre delen av tunga mot ganen mens ein slepper lufta ut gjennom nasen. I fagspråket kallar me denne lyden for ein velar nasal.

Som dei fleste andre dialektane i Noreg har også dialekten i Jondal tonemforskjell, dvs. at det finst ordpar der tonegangen er den einaste tydingsskiljande faktoren:

	ˊfarʼn (bestemt form eintal av far)
	ˋfarʼn (bestemt form eintal av fare)