Det dominerande bøyingsmønstret for hankjønnsorda blir vist nedafor. Ein del ord i denne gruppa endar på -e i oppslagsforma (bae), mens andre ikkje gjer det (hęst). Me har difor plassert e-en i ein parentes.

Det vil seia at hęst og bae 'bakke' blir bøygde slik:

	bae	baen	bakka	bakkane
	hęst	hęstʼn	hęsta	hęstane

På grunn av at endinga -en i hęsten står etter -t, blir ordet i bestemt form eintal uttalt hęstʼn, jf. Lydmønster.

Dei fleste sterke hokjønnsorda har dette bøyingsmønstret:

3.

-

-ę

-e

-ena

Dermed får orda sak og skaol slik bøying:

	sak	saę	sae	saena
	skaol	skaolę	skaole	skaolʼna	’skål’

Dei fleste svake hokjønnsorda har slik bøying:

4.	-a	-o	-e	-ena
	veka	veko	veke	vekena
	reka	reko	reke	rekena

Svært mange hokjønnsord følgjer eit anna mønster, som har vokalen a i fleirtal:

5.

-

-ę

-a

-ane

Slik bøying har f.eks. ęlv og grind:

	ęlv	ęlvę	ęlva	ęlvane
	grind	grindę	grinda	grindane

Mellom anna desse orda har avvikande bøying frå dei to hovudmønstra i hokjønn:

	rot	rotę	røte	røtʼna
	natt	nattę	nette	nettʼna

Inkjekjønnsorda har desse bøyingsmønstra:

6.

-(e)

-e

-(e)

-ę

Dette er det dominerande bøyingsmønsteret for inkjekjønnsorda. Ein del ord i denne gruppa endar på –e i oppslagsforma (ęple, sęte), mens andre ikkje gjer det (bęr, trådl). Me har difor plassert e-en i ein parentes.

Orda bęr, trådl, ęple og sęte får denne bøyinga:

	bęr	bęre	bęr	bęrę	’bær’
	trådl	trådle	trådl	trådlę	’troll’
	ęple	ęple	ęple	ęplę	’eple’
	sęte	sęte	sęte	sętę	’sete’

Ei gruppe inkjekjønnsord blir bøygde slik:

7.	-a	-a	-e	-ena/-o
	auga	auga	auge	augena/augo
	åira	åira	åire	åirena/åiro	’øyre’